Het avontuur gaat verder....

Het vorige verhaal wat we schreven sloten we af met het repareren van Baie, welnu, nadat we de beetle-doctor in George voor de 2^e keer hadden ontmoet was Baie helemaal klaar om te gaan en hebben we die dag direct wat kilometers gemaakt over een mooie pas naar een heel rustige campsite/caravan park waar we tussen alleen maar wegwerkers stonden. We mochten bij hun in de caravan koken en hebben de hele avond met ze gekletst. Erg gezellig en aardige lui, de grootste van het stel, je moet je voor stellen, zo’n grote ruige, harige man draaide wel de hele avond celine dion op z’n telefoon maar dat mocht de pret niet drukken. De ochtend daarna hebben we nog gepoogd ze op te zoeken maar dit heeft slechts een heel verbaasde boer opgeleverd. “waar kom je vandaan?”, “uit uniondale” , “nee, dat kan niet want ik heb je daar nog nooit gezien” etc, etc..

Na het avontuur opgezocht te hebben (zie foto) zijn we doorgereden over een briljante dirt-road pas waarvan ik de naam even niet kan heugen. Ide moest zich wel steeds in houden om Baie niet in elke bocht de sporen te geven en driftend de bocht door te jagen want hij/ze (?) was immers net gerepareerd. Werkelijk in the middle of nowhere vinden we een theehuisje waar wat mensen onder een joekel van een boom zitten. Blijken allemaal Nederlanders te zijn, misschien dus toch niet zo’n avontuurlijk weggetje….

Via wat omzwervingen komen we in PE (Port Elisabeth aan). De mensen in het jikeleza backpackers hostel zeggen geen woord te veel, wij blijven geen dag te lang. PE is een lelijke industriële stad. Het zijn de lelijke dingen die de mooie dingen mooi maken, ofzo?

De kilometers die we met Baie verslijten gaan niet zo snel, maar dan zie je meer onderweg. Veel wegen zijn hier however 2 baans, vaak gaan we dan even op de vluchtstrook rijden waardoor snellere bolides kunnen passeren maar als daar even geen mogelijkheid voor is rijden we vooraan in de file. We zeggen dan altijd tegen elkaar dat we de afrikanen leren onthaasten :p Na een lange dag rijden komen we via enige omzwervingen (de plek was alleen aangegeven via gps-coordinaten en een weggetje aan de andere kant van de baai lag het dichtste bij zodat we last minute nog ff 25 km moesten omrijden) op werkelijk een briljant backpackers hostel in cintsa aan waar we kamperen, hout sprokkelen en op een vuurtje braaien, s’avonds een (cowboys en) indianen feest induiken waar de barman de gelijknamige Nederlandse titelsong niet kent en Ide de halve kroeg verbaasd door een hopeloze poolachterstand in een keer weg te werken.

S’ochtends genieten we er van een all-inclusive ontbijt met uitzicht over de laguna, kanoenen we een stuk door hetzelfde uitzicht heen en stappen we in de auto. Onderweg proberen af en toe koeien, schapen, mensen of geiten de weg over te steken en zien we joekels van CB’s. (onweerswolken) Ide verteld onderweg dat hij zo’n pijn aan zijn tand heeft. Blijkbaar was voor hem het parapentavontuur niet spannend genoeg, dus besloot hij het een beetje hogerop te zoeken. In een plaatsje wat mooi op de route lag, genaamd kokstad, hebben we een tandarts opgezocht. Na het maken van een vrij origineel vakantiekiekje was de diagnose snel gesteld. Een wortelkanaalbehandeling bleek noodzakelijk. Maar Ide mocht het eerst wel proberen met antibiotica en flinke pijnstilling, zou het niet gaan dan moesten we alsnog de behandeling uitvoeren.

Na twee nachten erg weinig slaap, en na twee dagen veel pijnstilling slikken moest het er toch maar van komen: op zoek naar een tandarts (want we zijn ondertussen wel doorgereden.) In de stad Pietmarietsburg vonden we een vriendelijke tandarts omdat Sabine even moest plassen bij een KFC en er een uithangbord van een dentist hing. Diezelfde tandarts was bereid om Ide van zijn pijn af te helpen. Na een wachttijd vanaf half 2 tot half 5 (wij gaan in Nederland nooit meer klagen over lange wachttijden) werd Ide prima geholpen en na een weekje doorgaan met de antibiotica eet hij zelfs weer toverballen…

Goed, tot zover onze ontdekkingen in medisch afrika. Nu Ide weer fit genoeg was, kon er ook weer met volle teugen genoten worden van de mooie omgeving waarin we zijn. We hebben ondertussen de kust verruild voor een bergachtige omgeving, genaamd Drakensbergen.

Omdat Baie zich onder alle wisselende omstandigheden verrassend goed houdt, besloten wij om de Sanipas met onze eigen auto te bereiden. De Sanipas is een onverharde bergweg (4x4 terretory) tussen Zuid Afrika en Lesotho. Baie gaf, zoals verwacht, geen enkele kik, en bracht ons netjes naar de grens van Zuid Afrika. Daar aangekomen mochten we echter niet verder van de ZA-douane beambte omdat onze auto geen 4x4 aandrijving had. De eerste auto die daar omhoog reed deed dit ongeveer in 1952 en zelfs onze uitleg aan de beambte dat de eerste auto die met 4 wiel aandrijving was uitgerust een audi quattro was in omstreeks 1980 mocht niet baten.

Dus te voet verder de pas op want dit mocht wel. De eerste auto die ons achteropkwam was de eigenaar van de hoogste pub in Afrika, gelegen op de top van de Sani-pas. We mochten achterin het bakkie meeliften naar de top. Hiermee ging de langverwachte wens van Ide om eens samen met Sabine te liften in vervulling. De weg was op sommige punten inderdaad behoorlijk heftig maar er reden wel mini-busjes omhoog. De douane beambte vertelde later dat deze wel waren uitgerust met 4 wheel drive. Boven aangekomen hebben we de in en uitgangsstempel voor Lesotho gehaald en naar beneden gewandeld. Na deze wandeling van ongeveer 8km voelde Ide zijn kuiten en Sabine haar billen.

Onderweg naar noordelijk Drakensbergen reed Sabine even wat harder over een verkeersdrempel heen waardoor er een achterlicht van de wagen afkukelde. Jammer genoeg werd dit pas 25 km later door Ide geconstateerd. De auto-sloop in Pietermaritzburg bleek gewillig en onze onderhandelingsskills zijn gestegen tot een nog hoger niveau.

In noordelijk Drakensbergen aangekomen hebben we een prachtige backpackerslodge gevonden waar een dame ons erg enthousiast uitleg gaf over twee tours, een naar Lesotho en een naar de Tugela falls, de een na hoogste waterval in de wereld. De tours waren behoorlijk aan de prijs, maar enthousiast geworden schreven we ons tweeen direct in voor beiden. Diezelfde avond bedachten we Lesotho al gezien hadden en het ‘echte’ Afrika wat ze ermee promoten nog wel te zien krijgen en schreven we ons voor die tour uit. De volgende dag maakten we een wandeling door dit prachtige gebied, tikten ergens een wandelkaart op de kop en schreven ons uit voor de tweede tour. Dit kunnen we zelf ook wel, hoewel ze vertelde dat dit erg gevaarlijk was. Deze mening werd echter niet door een local gedeeld. Dit voorval leidde wel tot enige onvrede bij de eigenaresse vanwege de misgelopen zaken.

De hike van in totaal 8 uur naar de top van de Tugela falls op 2987 meter liep via een touwladder en uitzichten waren werkelijk fantastisch. Boven aangekomen ontmoetten we de groep van de lodge, (die later waren gestart en in de mist omhoog waren gelopen) en een guide die voor iemand die op de top bleef slapen een backpack omhoog tilde. Met hem zijn we druk kletsend over bergen, apartheid, bierbrouwen, inheems medicijnkunde, vrouwen etc naar beneden gelopen. Op de terugweg naar het dorp aan de voet van de berg hebben we hem nog een lift gegeven met onze auto en halverwege moesten we nog een klein stukje (200m) voor hem omrijden vanwege zijn tas die nog bij een lodge lag. Normaal gesproken is zo’n voorval het vermelden niet waard, echter deze zelfde 200m kwamen we net te kort om een tankstation te halen.. De benzinemeter stond al even in het rood, maar omdat Ide deze net had afgesteld omdat hij het niet goed deed, was nog niet helemaal duidelijk tot hoever er nu mee gereden kon worden. We stranden in een nogal slechte buurt dus snel uit de auto en de reserve can van 5 liter erin. Helaas bleek dit voor Baie vergelijkbaar als weinig drinken door een heeeel lang rietje en kregen we de auto niet meer gestart. Gelukkig bleek Ide nog in staat te duwen na de hike en nadat we de auto hadden afgetankt, nog twee keer gestrand waren vanwege lucht in het systeem, welke we samen hebben ontlucht zijn we via een pizzatent naar de lodge gereden zonder problemen.

We zijn nu zuidelijk van het mooiste deel van de panorama-route die we morgen gaan bekijken. Daarna staat Botswana op de planning en niet Mozambique vanwege een cycloon die daar een brug heeft weggeslagen. Misschien is deze wel herbouwd tegen de tijd dat we daar zijn…. Optimisten =)