Spare-engine!

Vele verhalen heb ik (Sabine) gehoord, prachtige foto’s gezien van het onbeschrijflijk mooie uitzicht dat er te zien is op een van de allermooiste uitzichtpunten van de panoramaroute. Dus na een klim van zo’n driehonderd treden en een wandeling door het bebosde gedeelte van de top van de berg stap ik het uitzichtpuntje op en….. staan we in de dikke mist van een reusachtige wolk die ons het zicht ontneemt. Gelukkig hebben we thuis de foto’s nog (van Ide die er al eens eerder was geweest, toen het niet mistig was.) De rest van de panoramaroute was trouwens prachtig en hebben we wel onbewolkt kunnen bekijken.

Aangekomen op een erg luxe camping, zei de man achter de receptie dat we het mooiste plekje mochten uitzoeken om onze tent op te zetten. Achter het toilethok bleek het groenste gras te staan en alhoewel dit niet echt een officeel plekje was, konden we met Baie net door een krappe doorgang en er gaan staan. Ondanks wat verbaasde blikken van andere campinggasten en de bewaking hebben we een prima nacht gehad.

We zijn de volgende dag doorgereden tot vlak voor de Zuid-Afrikaanse grens. Ons warme avondeten hebben we gekocht bij een benzinepomp wat voor Sabine even slikken was qua netheid van de keuken. In het donker (is niet ideaal in Afrika) kwamen we op de camping aan met het plan om ons tentje ergens neer te zetten. Maar de campingbaas was enorm vriendelijk en nodigde ons uit om in een leegstaande caravan te gaan slapen. Dat kostte ons helemaal niets meer dan slapen in ons eigen tentje, en scheelde wel het gepruts van in het donker ons tentje opzetten. Wat een luxe en wat een gastvrijheid hier!

Na een plons in het zwembad zijn we bij de campingbaas, een lokale politieman en een lokale boer aangeschoven aan de bar. Dit leverde een enorm leuk gesprek op over de situatie in Zuid-Afrika, en in het bijzonder hoe zij aankeken tegen ‘de apartheid’ het enorme verschil wat er in dit land leeft tussen blanke en zwarte mensen. Rond een uur of 11 hield de politieman het voor gezien, kreeg na 3 biertjes zijn pistool weer terug (die achter de bar lag omdat er geen wapens werden toegelaten in de bar) en rond een uur of 12 zijn wij ook gaan slapen. De boer nodigde ons nog uit om morgen even langs te komen op om zijn bedrijf te bekijken. Na een korte muggenjacht in onze caravan zijn wij gaan slapen.

Na een klein beetje onderhoud aan onze auto (door Ide) en een goed ontbijt, zijn wij de volgende ochtend verder gegaan richting de grens. Maar omdat de tomatenboer bijna op de route lag, besloten we om een klein beetje om te rijden en zijn bedrijf eens te gaan bekijken. De beschrijving van de boer was ongeveer: neem de weg links en na ongeveer 3 km moet je een boerderij hebben. Dus op goed geluk zijn we ergens een erf opgereden en hebben aan een dame gevraagd naar ‘de tomatenboer die kleine tomaten teelt en gisteravond ook aan de bar zat.’ (We waren even zijn naam vergeten.) De dame in kwestie bleek de vrouw van de boer te zijn, maar ze had er volgens ons geen idee van dat we haar man aan de bar hadden ontmoet. (Wij hopen nu vooral dat we geen huwelijkscrisis hebben veroorzaakt;))

De boer was echter snel gebeld, en na een kop koffie mochten we bij hem in de auto stappen om zijn bedrijf te bekijken. Het was een behoorlijk grote plantage waar voornamelijk cherrytomaten werden gekweekt. De boer had 46 (alleen maar zwarte) werknemers in dienst. Een indicatie wat deze mensen verdienen: ongeveer 7 rand per krat (dat was ongeveer 25kg) geplukte cerrytomaatjes. Het plukken van een heel krat cherrytomaten kost ongeveer een uur, en 7 rand komt neer op niet meer dan 70 eurocent. Geen vetpot dus, voor deze mensen.

Na de rondleiding op de boerderij zijn we doorgereden naar de grens van Zuid-Afrika naar Botswana. Zuid-Afrika uitkomen was voor ons niet zo’n probleem. De douanebeamten hadden vooral heel veel lol omdat ze even in onze kofferbak wilden kijken, maar daar natuurlijk onze motor tegenkwamen. (spare-engine J) Verder geen problemen aan de Zuid-Afrikaanse zijde van de grens. Na een stukje niemandsland kwamen we aan bij de Botswaanse douane. De stempels in ons paspoort waren gauw genoeg binnen, maar voor toestemming om de auto mee het land in te nemen moesten we ‘even’ we aansluiten in de rij. Voor ons stonden enkele mannen die niet helemaal begrepen hoe een grensoversteek in zijn werk gaat, en de ene douanebeambte die de hele rij moest helpen, kreeg het ook niet aan hun verstand gepeuterd. Dus maar rustig aansluiten in een lange rij met allemaal –niet helemaal okselfrisse- kakelende dames en nog een aantal wat timide heren. Een hele lange tijd later waren we eindelijk aan de beurt, en met net genoeg geld zijn we in Botswana gekomen!