Botswana

Botswana dachten we, is wel behoorlijk wat anders als Zuid-Afrika, dus zodra we wat bebouwing tegenkwamen zijn we op zoek gegaan naar een lokale supermarkt. Deze was snel gevonden maar na wat omzwervingen kwamen we zelfs een goede Spar tegen. We zijn doorgereden naar Francistown, een behoorlijk grote stad waar we een prima camping vonden. Daar aangekomen wilden de achterlampen van Baie even niet meer uit en na wat morrelen aan het knopje was dit ook het geval voor de koplampen. Onderweg was waarschijnlijk even wat losgetrild en na enig gepeuter was de camping weer gehuld in duisternis.

De dag erna begon Ide zich werkelijk helemaal thuis te voelen in Botswana want de eerste de beste radarcontrole was het raak. Cash afrekenen graag.. We zijn die dag door de Kalahari-woestijn gereden en kwamen helemaal gekookt de auto uit in Kasane (noordelijk Botswana) Op de camping aan de Chobe rivier liggen we s’avonds in onze tent als we plotseling een enorm hard gebrul horen. Sabine haar maag wil nog wel eens knorren maar achter dit geluid zat iets groters, een nijlpaard om precies te zijn. Om de camping stond schrikdraad en daarmee (en met het rustige gebrom van de hippo) zijn we gaan slapen. Dit gebrom werkt na een tijdje zelfs erg rustgevend en vertrouwd, net als de klarinet van mijn vader (Ide) vroeger.

Onderweg hadden we gehoord dat een van de mooiste dingen om in Botswana te doen een boot-cruise op de Chobe was bij zonsondergang. De volgende dag hadden we dus een erg rustig dagje totdat we ineens wakker schrokken van de tijd. In no-time al onze zooi in de auto gemikt en naar de lodge gereden die de boottocht verzorgde. Daar moest Sabine nog even naar het toilet terwijl Ide de boot al los van de kade zag liggen. Met een geweldige sprong waar menig fieljeppende fries jaloers op zou worden belandde Ide op een boot vol met verbaasde bejaarden. Helaas bleek het echt noodzakelijk een of ander reserveringsbewijs te halen (zelfs met cash zwaaien hielp niet) en vaarde de boot weer terug naar de kade om Ide weer af te zetten. Gelukkig konden hier reserveringsbewijzen gekocht worden en inmiddels was Sabine ook helemaal klaar om te gaan. Met een busje hebben we het eerste deel van de boottocht over land afgelegd en daar zijn we uiteindelijk een stukje verder toch nog aan boord gekomen. “Bravo” zei een bejaarde Italiaan. De boottocht zelf voerde langs krokodillen en veel olifanten en nijlpaarden. Een onwijs mooi gezicht om dat van zo ongelooflijk dichtbij te zien.

De dag na onze cruise hebben we onze spullen weer ingepakt en zijn we naar de grens met Zambia gereden. De enige manier om de 750 meter lange grens over te komen, is door het pontje te pakken. De botswaanse zijde liep zonder problemen alleen werden we wel ff gewaarschuwd voor de mannen aan de andere kant die je willen helpen of geld willen wisselen, zij zijn namelijk niet te vertrouwen. Het pontje bleek van discutabele kwaliteit, Sabine maakte zich erg zorgen zeker na het zien van al die krokodillen gister. De motoren van het pontje werden gekoeld door iemand die er water uit de rivier over kieperde. Zodra we met Baie het pontje verlieten werden we inderdaad belaagd door de sjacheraars, dus Ide gaf direct volle pot gas. Dit leidde echter tot nog meer commotie omdat we nog een bonnetje van de pont moesten krijgen. Nadat ook dit gelukt was customs & immigrations ingegaan en uitgezocht wat we precies waar moesten betalen. Dit was een hele waslijst aan verschillende instanties in zowel US dollars als Zambiaanse Kwacha. Omdat we alleen Botswaanse Pula’s hadden moesten we wisselen, dit lukte niet met het wisselkantoortje omdat die op zondag gesloten was. De enige manier om aan geld te komen was wisselen met de sjacheraars, die volgens de douanebeambte echte dieven waren dus een beetje opletten… Nadat we ons geld uiteindelijk gewisseld en betaald hadden kwamen we platzak en behoorlijk afgedraaid (de hele exercitie duurde zo’n 3 uur) Zambia binnen.