Malawi

Voordat we Malawi inreden, hadden we al van mensen gehoord dat we weleens problemen zouden kunnen krijgen met benzine. Om politieke redenen zou het lastig zijn om benzine te krijgen. Maar wij maakten ons weinig zorgen, net voor we de grens overstaken hebben we de auto helemaal afgetankt, en met een gevulde sparefueltank op de achterbank zouden we toch een heel eind moeten komen. (En eigenlijk: tja, in zo’n vaart zal het wel niet lopen, er zal toch wel ergens benzine te krijgen zijn?!)

Verder hebben we in onze Lonley Planet de nodige voorbereidingen getroffen om deze keer goed voorbereid de grens over te steken. In onze reisgids stond vermeld dat het Very Important is om bij de grens een Insurance (soort verzekering) te kopen. Het is verplicht in Malawi om dat te hebben, en de reisgids vermeldde tot 2 keer toe dat we daar op zouden worden gecontroleerd. We hebben dus netjes bij de grens gevraagd naar de Insurance en deze aangeschaft. Stempels stonden in ons paspoort en we zijn onderweg naar Lilongwe, als we nog geen 5km na de grens, net voor we het eerste dorpje in kunnen rijden, door een agent aangehouden worden. ‘Papieren alstublieft.’ Geen probleem voor ons natuurlijk, want we waren goed voorbereid de grens overgegaan. We kregen dan ook vrij snel toestemming om door te rijden en hadden nogal lol omdat we deze agent toch vrij snel konden afpoeieren omdat ons papierwerk in orde was. Die lol verging ons vrij snel, want we hadden hetzefde dorpje nog niet eens achter ons gelaten, toen agent nummer 2 op straat naar ons stond te zwaaien. Of we weer even onze papieren wilden laten zien. Ja natuurlijk meneer de agent. En of we ook wel 2 gevarendriehoeken bij ons hadden, knipperlichten, remlichten en reverse-light konden laten zien. En ja hoor, eindelijk had deze man iets gevonden wat niet in orde was, het lampje dat moet gaan branden als je achteruit rijd weigerde dienst. Dat word dan een boete. ‘Nou,’ zei Ide, ‘Die betaal ik niet!’ en heeft zijn gereedschapskist onder zijn stoel vandaan gevist en begon midden op straat demonstratief te sleutelen aan het achterlicht. Dit tot grote verbazing van de agent, die na enig twijfelen wel zag dat we niet gingen betalen ons toestemming gaf om door te rijden en ons achterlichtje te gaan fixen in een volgende stad.

Nou, uiteindelijk kwam het erop neer dat we in de kleine 100km die we moesten rijden naar Lilongwe, ongeveer 9 keer zijn aangehouden door allerlei agenten, met allemaal dezelfde vraag. Gelukkig was er niet een meer zo lastig als agent nummer 2.

Lilongwe is een lelijke grote stad, waar we eigenlijk alleen heen wilden voor boodschappen en benzine. We kwamen aan in het centrum en daar staat, echt ongelooflijk, een joekel van een Spar. Het is een van de grootste, en mooiste supermarkten die ik er heb gezien. Gangpaden zo breed dat je er met gemak met 3 winkelwagentjes naast elkaar kan lopen en het is allemaal brandschoon. Wat ons verder opviel toen we de winkel doorstruinden, was dat er verder geen andere klant te bekennen was. Helemaal leeg. Dat begrepen we wel toen we even naar de prijzen van alle producten keken. Alles was hartstikke duur. Dat komt omdat producten allemaal geïmporteerd worden vanuit Zuid-Afrika. Dus we hebben alleen het hoogst-nodige gehaald. (Water en brood..) Verder hebben we bij wat sjaggeraars op straat ons zambiaans geld omgewisseld voor de malawische kwacha en toen we erachter kwamen dat pinnen voor ons ongelooflijk duur is in Malawi (bij de ATM krijg je ongeveer 160MKW voor 1 euro, op de zwarte markt 300…), hebben we onze auto uitgekamd en alle losse dollars en euro’s op straat omgewisseld, want hier kregen we wel een goed bedrag! ( Hoewel het toch een beetje vreemd is om op de parkeerplaats vlak voor de bank, je geld te wisselen met een stel gasten op straat…)

De jongen die in het backpackershostel werkte heeft voor ons rondgebeld en kon na enig zoeken vertellen welk tankstation in de stad benzine had. De 100km die we al in Malawi hadden gereden hebben we namelijk alle tankstations gevraagd, en er was inderdaad niemand die ons benzine kon verkopen. In heel Arika hebben we geen file gezien, maar hier in Malawi, het land met de minste auto’s op de weg, is het gelukt om in de file te komen. Namelijk bij het tankstation. Wat een chaos! Iedereen stond door elkaar en deed zijn best om ook wat benzine te veroveren. Dankzij het vakkundige (en misschien wel een klein beetje brutale) stuurwerk van Ide hadden we een prima plekje in de chaos verovert en hadden vrij snel onze auto afgetankt.

We hadden in een restaurant vriendelijke mensen ontmoet die ons een aantal mooie plekken in Malawi hadden aangewezen, waar we zeker heen moesten gaan. En omdat we onze tank weer helemaal vol hadden en we dachten dat het dus wel mee zou vallen met de benzine schaarste in de rest van het land, zijn we vol goede moed begonnen aan de lijst met ‘things-to-see-in-Malawi.’ Maar hoe verder wij Malawi introkken, hoe duidelijker ons het grote probleem met de brandstof werd. Elk tankstation langs de weg of in dorpjes was bemand, en elke keer als we stopten met de vraag of er benzine te krijgen was, kregen wij als antwoord: ‘Nee, geen benzine vandaag, maar misschien volgende week!’ En na een heel aantal weken rondtrekken in Afrika weten wij heel zeker dat ‘misschien volgende week’ betekend: Zeker niet voor de komende 3 weken….

Ten hoogte van Sengabay hadden we nog steeds geen benzine gevonden. We hebben daar onze tent opgeslagen aan de rand van Lake Malawi, en hadden daar een prachtig uitzicht over het meer. Helaas bleek de camping verder nogal vergane glorie te zijn. Wat een oude bende: afbladerende verf, oude rieten (verzakte stoelen), scheve hekken verschrikkelijk verouderd sanitair, met als ultime ergernis (in bijzonder voor Sabine) gigantische kakkerlakken…. Mede dankzij deze kakkerlakken besloten we om maar niet hier te gaan eten, dus rond etenstijd zijn we in de auto gestapt om vervolgens eerst flink te verdwalen in de wijk met krotjes vlak achter de camping. (Want oriënteren op zandweggetjes en tussen deze niet geordende huisjes is zelfs voor Ide in het donker wel een klein beetje lastig, de goede koers naar de weg bleek namelijk geblokkeerd door een greppel.) Gelukkig waren de dorpsbewoners erg behulpzaam en zaten we spoedig weer op de (natuurlijk net zo min verlichtte) hoofdweg. Na even zoeken kwamen we in een restaurantje er misschien nog wel meer vergaan uitzag dan de camping. We waren de enige gasten (slecht voorteken) en de eigenaar bleek tegelijk ook de kok. We zaten niet echt in de positie om kieskeurig te zijn en eten moesten we toch, dus we hebben allebei op goed geluk een maaltijd uitgekozen hebben plaatsgenomen op de veranda. Sabine bestelde eerst nog allerlei dingen die er niet waren. Dit is overigens niet zo ongewoon, want het komt in de landen naast zuid-Afrika eigenlijk altijd voor dat er dingen op de kaart staan die ze niet hebben. Het duurde niet lang voordat er allerlei heerlijk geuren onze kant opkwamen. Deze kok heeft ons een onverwacht goede maaltijd voorgeschoteld, helemaal verzadigd hebben we de weg naar onze tent teruggevonden door onze sporen te volgen.

De volgende ochtend besloten we dat we de vergane glorie gauw achter ons wilden laten, en dat we ons voorgenomen rondje drastisch moesten inkorten vanwege het grote gebrek aan benzine. Daarom zijn we gereden naar Cape mcClair en hebben –weer aan de rand van lake Malawi- onze tent opgezet. Dit keer echter bij een mooie camping/backpackers met schoon sanitair (kakkerlakvrij, hoera!!) en hoewel het meer er heerlijk uitzag en enorm aanlokkelijk leek om in te zwemmen weigerde Sabine om er even in te plonzen. Zij had hier ook een hele goede reden voor, namelijk de Bilharzi die ook in het meer rondzwemt. Ide hierintegen was niet bang, en onder het motto: ‘je leeft een keer, dus ik ga ervoor en hoe groot is de kans dat ik in zo’n groot meer zo’n klein wormpje tegenkom’ heeft hij een snoekduik genomen en is gaan zwemmen met een stel Malaweese kids die daar ook waren. Hilariteit alom voor deze jongens toen ze onze snorkelsets mochten gebruiken. Sabine werd ondertussen belaagd door Malaweese mensen die van alles aan haar wilden verkopen, vers gevangen vis (kijk, hij spartelt nog, net gevangen!) kip, schilderijen, armbandjes, spelletjes en noem maar op. Dus toen Ide eindelijk uitgezwommen was is Sabine met een sneltreinvaart weer teruggelopen naar de camping, waar de verkopers niet het terrein op mochten. ’s Avonds is ons een echt Afrikaans spel uitgelegd en hebben we nog een tijd zitten kletsen met een Malaweese man die docent was.

De volgende ochtend is Sabine als eerste wakker, ze steekt haar (slaperige) hoofd buiten de tent en de eerste verkoper dient zich al aan: of je vis wil kopen? Na een nadrukkelijk nee, duurt het nog geen 3 minuten of de volgende verkoper dient zich aan en roept over het hek dat hij bananen te koop heeft, en ook wel ontbijt met bananen kan maken, nu even betalen alstublieft… Gelukkig heeft Ide wat dit betreft een stuk meer geduld en staat hij menig verkoper vriendelijk te woord. We hebben een kano gehuurd van een van de locals, en nadat we hadden laten zien dat we heus wel zelf konden peddelen (we zijn toch Nederlanders, duh!) zijn we naar een eilandje gevaren. Hier heeft Ide gesnorkeld. (Hij zegt nog steeds dat hij nog nooit op zo’n mooi plekje heeft gesnorkeld, maar volgens Sabine is dit gewoon om haar een beetje jaloers te krijgen omdat zij er niet insprong.) Tijdens het snorkelen bleek de waterdichte camera van Sabine even wat minder dicht en heeft deze wel bilharzia opgelopen, we proberen nog wel eens de foto’s eraf te halen zodat jullie ook kunnen zien hoe mooi het was!

Aan al ons geld, benzine en eten kwam rap een eind, dus we zijn gaan rijden richting Blanthyre, de 2^e stad van Malawi. Onze sparefuel zat ondertussen ook al in de tank, en nog steeds hadden we geen tankstation gevonden wat wel benzine had. Op onze laatste liters benzine zijn we Blanthyre ingereden en kwamen gelukkig vrij snel langs een soort winkelcentrum, waar we eerst geld hebben gehaald, (lastig in Malawi want we hebben alleen Maestro terwijl de meeste plaatsen alleen Visa accepteren) toen langs een tankstation gereden waar een gigantische file voorstond en zonder ons te bedenken in deze file zijn aangesloten. Sabine is uit de auto gesprongen om vooraan de file even te informeren of iedereen inderdaad stond te wachten op benzine en dit bleek zo te zijn! Wat fijn, benzine en geld gevonden, dus onze reis kon weer doorgaan. Het enige wat wij graag wilden was gauw Malawi uit, omdat we het onderhand we zat waren dat we voor elke kilometer moesten rekenen of we wel genoeg benzine hadden, en het geld zo lastig was om te krijgen. Dus we hadden genoeg benzine getankt om de grens naar Mozambique ruim te kunnen halen. Na een nachtje slapen in blanthyre zijn we naar de grens van Mozambique gereden. Hier bleek een visum om Mozambique in te komen veel duurder dan in onze reisgids stond. We konden het net betalen met het geld dat we bij ons hadden, maar in het dorpje waar we in Mozambiqe terecht kwamen, konden we niet pinnen, en we hadden misschien net genoeg benzine om de 200km dirtroad naar het volgende dorpje te kunnen halen. Met geen cash of benzine bleek onze enige optie teruggaan naar Blanthyre, hier zo veel mogelijk benzine kopen, weer (duur) geld halen en dan weer de grens over naar Mozambique. Helaas bleek in Blanthyre de brandstofcrisis in alle heftigheid te zijn losgebarsten, en de verwachting was dat voor de komende 2 weken er zeker geen benzine zou zijn…. Gelukkig heeft Ide een hele tijd staan kletsen met een man die een eigen zaak had in auto-onderdelen. Deze man was enorm vriendelijk en zei: ik ken een stel Nederlanders dat hier woont, misschien kunnen zij je helpen! We zijn naar het huis van deze mensen gereden en deze mensen bleken liters aan benzine reserve te hebben staan, in hun garage. We mochten 40L overkopen, voor dezelfde prijs als benzine gewoon aan de pomp kost, wat enorm fijn! Met genoeg benzine zijn we de grens weer overgestoken, waren we weer legalen in plaats van illegalen. (de douanier heeft ons paspoort expres niet gestempeld voor de extra nacht in Malawi zodat we niet twee keer het Mozambique visum hoefden te betalen).

Malawi, een land met veel natuurschoon, aardige mensen, maar ook erg veel irritante prutsers die je van alles willen verkopen, een arm land waar alle prijzen erg hoog zijn (geen brandstof is weinig transport) en een struggle om op tijd aan benzine en geld te komen. We hadden erg hoge verwachtingen van Malawi door verschillende verhalen maar het viel ons eerlijk gezegd tegen. Desalniettemin een groot avontuur om doorheen te trekken.